وَیُعَذِّبَ الْمُنَافِقِینَ وَالْمُنَافِقَاتِ وَالْمُشْرِکِینَ وَالْمُشْرِکَاتِ الظَّانِّینَ بِاللَّهِ ظَنَّ السَّوْءِ ۚ عَلَیْهِمْ دَائِرَهُ السَّوْءِ ۖ وَغَضِبَ اللَّهُ عَلَیْهِمْ وَلَعَنَهُمْ وَأَعَدَّ لَهُمْ جَهَنَّمَ ۖ وَسَاءَتْ مَصِیرًا ﴿۶﴾

حسن ظن به خدا

 قرآن در سوره فتح می فرماید: «وَ یُعَذِّبَ الْمُنافِقِینَ وَ الْمُنافِقاتِ وَ الْمُشْرِکِینَ وَ الْمُشْرِکاتِ الظَّانِّینَ بِاللَّـهِ ظَنَّ السَّوْءِ عَلَیْهِمْ دائِرَهُ السَّوْءِ»

ظن سو به خدا، نقطه مرکزی شرک و نفاق است. بدگمان، با بدگمانی به خدا، به همه عالم که جنود الهی است بدگمان می شود و هیچ وقت آرامش نمی یابد. ظن سو به شکل ناامیدی در خود یا دیگران و یا تخطئه کار مومنین یا دعوا با خدا و … بروز می کند. در مقابل، حسن ظن به خدا و این نگاه توحیدی است که همه چیز دست خداست حتی اگر به ظاهر اتفاق ناخوشایندی باشد. مومن در حوادث می گوید خداوند من را قابل دیده است که با این حادثه، رشد بالاتری عطا کند.

رابطه ایمان مومنان و عذاب دشمنان  

قرآن در سوره فتح می فرماید: «وَ یُعَذِّبَ الْمُنافِقِینَ وَ الْمُنافِقاتِ وَ الْمُشْرِکِینَ وَ الْمُشْرِکاتِ الظَّانِّینَ بِاللَّـهِ ظَنَّ السَّوْءِ عَلَیْهِمْ دائِرَهُ السَّوْءِ» این آیه عطف به ماقبل است. در حقیقت هر چقدر مومنین، آن تبعیتی که در آیه قبل بیان فرمود را بهتر محقق بکنند و مومن تر باشند و کنار هم باشند، خداوند حوادث سخت و غضبش را بر منافقین و مشرکین بیشتر می کند. پس شدت پایبندی مومنین به راه الهی با شدت اتفاقات سخت برای دشمن، رابطه مستقیم دارند. در مقابل سکینه ای که بر مومنین نازل می شود، دائره سوء(احاطه شدن توسط اتفاقات ناگوار) بر دشمن می آید و در مقابل «لیزدادوا ایماناً» برای مومنین، «غضب الله علیهم» برای دشمن است.