وَلِلَّهِ مُلْکُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ ۚ یَغْفِرُ لِمَنْ یَشَاءُ وَیُعَذِّبُ مَنْ یَشَاءُ ۚ وَکَانَ اللَّهُ غَفُورًا رَحِیمًا ﴿۱۴﴾

این آیه، هم قدرت الهی را یادآوری می کند و هم بخشنده و مهربان بودن خداوند را بیان می کند. این آیه در زمانی است که عده ای از دستور پیامبر ص تخلف کردند و بعد هم برای خطایشان، عذر و بهانه آوردند. بزرگی یا کوچکیِ تخلف به اندازه اینست که تخلف از چه کسی صورت گرفته است؛ تخلف از خدای بینهایت که کل عالَم دست اوست، بزرگترین تخلف است. اما در مقابلش خداوند، راه بخشش و جبران را قرار داده است چون خدا، غفور و رحیم است.

اگر این افراد عذر و بهانه هایی که آوردند واقعا صادقانه بود خداوند اینها را می بخشید اما عذر و بهانه هایشان هم دروغ بود. لذا خداوند راه دیگری را برای جبران کارشان به آنها نشان داد که در آیات بعد می آید.

بخشش خطاهای آینده

اینکه گفته شده “کان الله غفوراً رحیما” کان در اینجا به معنای گذشته نیست چون برای خداوند زمان مطرح نیست بلکه یک سنت الهی را بیان می کند.

غفور بودن الهی یعنی سنت خداوند اینست که فقط اینگونه نیست که گناهان گذشته را ببخشد بلکه ممکن است در آینده هم اعمال ما نقص هایی داشته باشد و غفور بودن خدا مختص گذشته نیست بلکه نسبت به آینده ما هم کاری می کند که نقصهای اعمال آینده ما را هم جبران می کند. همانطور که می فرماید﴿لِیَجْزِیَهُمُ اللَّهُ أَحْسَنَ مَا عَمِلُوا﴾

رحیم بودن خداوند هم به این معناست که زمینه کسب کمالات را برای ما مهیا می کند.